Thursday, May 19, 2011

خوشبختی...می ماند آیا؟

زل زده بودم به لیوان بلوری بزرگ دمنوش.. ساکت بودم. ساکت بود. سوالش همانطور بی جواب ول شده بود روی میز گرد گوشه کافه محبوبم... هی ثانیه ها می گذشت و هی همه چیز کش می آمد. سکوت کش می آمد. نگاه کش می آمد. بوی عطر لعنتی ش در هوا کش می آمد.. می دانستم که آدم راه دور نیست. می دانستم که آدم ماندن نیستم.. می خواستمش اما. هنوز هم می خواهمش. حتی بیشتر از قبل... از آن شب، سایه ی کمرنگ دوست داشتنی ش پهن شد وسط زندگی م. از آن شب، یک جور یواش نرمالو، لم دادم گوشه ی ساکت بودنش.. همیشه همین است. من این بازی قدیمی را خوب می دانم. همیشه باید بهانه ای باشد، که آدم خودش برود و دلش بماند. برای
همیشه بماند..‏